نیاز فوری فوتسال زنان ایران به برنامه‌ریزی حرفه‌ای

تیم ملی فوتسال زنان ایران که در دو دوره گذشته جام ملت‌های آسیا (۲۰۱۵ و ۲۰۱۸) با پیروزی مقابل ژاپن به‌عنوان قهرمان مشترک این رقابت‌ها شناخته می‌شد، این بار در سومین دوره مسابقات با نتیجه‌ای دور از انتظار به مقام سومی رضایت داد. کسب مدال برنز برای تیمی که در فینال‌های دو دوره قبل شکست‌ناپذیر بود، قطعاً یک هشدار جدی برای فدراسیون فوتبال و دست‌اندرکاران مجموعه ملی به شمار می‌آید.

سقوط غیرمنتظره در نیمه‌نهایی

نقطه عطف این ناکامی را باید تصمیم جنجالی کادر فنی در مرحله گروهی دانست؛ جایی که ایران برخلاف رویه همیشگی خود، برابر ویتنام به تساوی ۲–۲ رضایت داد. کارشناسان و کاربران فضای مجازی این اقدام را نوعی «فرار از رقابت» با ژاپن در نیمه‌نهایی تعبیر کردند؛ اما در کمال تعجب، ژاپنی‌ها نیز در گروه خود به رتبه دوم رسیدند و سرانجام مصاف این دو تیم در نیمه‌نهایی رقم خورد. آن‌جا بود که شاگردان «الف. ب» با نتیجه ۳–۲ مغلوب میزبان مرحله نهایی شدند و راه‌شان به دیدار فینال بسته ماند.

شواهد کم‌برنامه‌گی و غیاب اردوهای منظم

از سال ۲۰۱۸ تاکنون، تیم ملی فوتسال زنان ایران هیچ‌گونه برنامه بلندمدت مدونی برای حفظ آمادگی و ارتقای سطح فنی نداشته است. اردوهای آماده‌سازی معمولاً به‌صورت مقطعی و کوتاه‌مدت برگزار می‌شد و گاه چند ماه میان تمرینات وقفه ایجاد می‌کرد. در حالی‌که رقبایی مانند ژاپن، تایلند و چین با برنامه‌ریزی دقیق، اردوهای خارجی و مسابقات تدارکاتی، سطح فنی خود را حفظ کرده‌اند.

اختلافات داخلی؛ عامل پنهان ضعف

در ماه‌های منتهی به مسابقات، اختلافاتی میان بازیکنان و کادر فنی گزارش شده که فضای تیمی را تضعیف کرده است. تنش بر سر انتخاب ترکیب، زمان‌بندی تمرین‌ها و اجرای تاکتیک‌ها، تمرکز و انسجام تیم را کاهش داد و باعث افت عملکرد در روزهای سرنوشت‌ساز شد.

مقایسه با رقبای منطقه‌ای

ژاپن با ساختار منظم مدیریتی و تعامل پیوسته با باشگاه‌ها، به قدرتی جهانی در فوتسال زنان تبدیل شده است. تایلند نیز با حضور مداوم در تورنمنت‌های معتبر بین‌المللی، بازیکنان خود را به سطحی حرفه‌ای رسانده است. در مقابل، مدل مقطعی ایران با تمرین‌های ناپیوسته و بازی‌های کم‌اهمیت، دیگر پاسخگوی سطح رقابت‌های آسیایی و جهانی نیست.

فرصت تاریخی جام جهانی ۲۰۲۵

نخستین دوره جام جهانی فوتسال زنان در آذر ۱۴۰۴ (دسامبر ۲۰۲۵) برگزار خواهد شد؛ رویدادی بزرگ که می‌تواند سکوی پرش ایران یا نقطه‌ضعف پررنگ‌تری در کارنامه تیم ملی باشد. بدون تغییر رویکرد، اصلاح ساختار مدیریتی و برنامه‌ریزی بلندمدت، حضور در این جام شاید به تجربه‌ای تلخ تبدیل شود.